شاید این مطالب برایتان مفید باشد
آزمون های حسابرسی
آزمون های حسابرسی مجموعه ای از روش های حسابرسی است که برای اثبات یا رد موضوعی به کار می رود و زمانی که حسابرس حداقل از یک روش از درون اسناد و مدارک و از یک روش خارج از اسناد و مدارک استفاده می کند اجرای این آزمون ها قابل اتکاتر است.
آزمون شناخت سیستم
آزمون شناخت سیستم، به ردیابی چند معامله در هر یک از مراحل مختلف چرخه معاملات مربوط است و هدف اولیه آن، آزمایش دقیق و کامل بودن ثبت سیستم در کاربرگهای حسابرسی است که با استفاده از شرح نوشته، پرسشنامه و یا تمودگر (فلوچارت) سیستم کنترل داخلی شناسایی می شود.
آزمون کنترل ها (آزمون اضافی یا رعایت)
به آزمون هایی گفته می شود که در مورد طراحی یا نحوه اعمال یک سیاست یا روش کنترل داخلی، اجرا می شود تا تاثیر آن را در پیشگیری یا کشف تحریف های با اهمیت در صورتهای مالی ارزیابی کند. این آزمون رعایت یا عدم رعایت روش های مورد نظر در ارتباط با کنترل های داخلی را آزمون می کند.
آزمون محتوا
آزمون محتوا، آزمون مانده حسابها و معاملات است که برای کشف اشتباهات با اهمیت موجود در صورتهای مالی طراحی و اجرا می شود. در آزمون محتوا ادعاهای مدیریت (صورتهای مالی تهیه شده) اثبات می گردد.
آزمون های دو منظوره
آزمون هایی که برای انجام همزمان هر دو نوع آزمون کنترل و آزمون محتوا از طریق یک نمونه واحد، طراحی می شوند را آزمون های دو منظوره گویند.
آزمون های انقطاع زمانی یا میان بر (cut off)
آزمون انقطاع زمانی یکی از مهم ترین آزمون های محتوایی است که برای حصول اطمینان از کامل بودن (تمامیت) حسابها و نیز در جهت رعایت فرض دوره مالی، فرض تعهدی و نیز اصل تطابق هزینه ها با درآمد به اجرا گذاشته می شود. این آزمون یک روش حسابرسی است که هم مربوط به اثبات وجود یا رخداد و هم ادعای کامل بودن می باشد و جهت حصول اطمینان از تفکیک ثبتهای حسابداری در دو دوره متوالی در زمانی نزدیک به تاریخ پایان سال مالی انجام می شود.
نکته:
زمانی که خطر کنترل بالا باشد، آزمون های کنترل ضرورت ندارد زیرا آزمون کنترل زمانی انجام می شود که حسابرس بتواند به سیستم کنترل داخلی واحد مورد رسیدگی اتکا نماید (یعنی خطر کنترل پایین باشد) لذا زمانی که خطر کنترل بالا باشد، حسابرس بر آزمون محتوا تاکید بیشتری دارد.
منبع: کتاب حسابرسی، علیرضا خانی
